A day in Europe

21 Ιουνίου, 2009

Κατηγορία enet, κινηματικά, politics

6 Σχόλια

Το μεσημέρι της Τετάρτης, 17 Ιουνίου 2009, πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρη τη Γερμανία πορείες ενάντια στην αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος σύμφωνα με τις συνθήκες της Μπολώνια και της Λισσαβώνας.  Σε περισσότερες από 80 πόλεις της χώρας διαδήλωσαν μαθητές/-τριες, φοιτητές/-τριες, εργαζόμενοι/-ες και διδάσκοντες στα πανεπιστήμια, καθώς και αλληλέγγυοι/-ες ενάντια στην αποδόμηση της εκπαίδευσης και την αλλαγή της θεώρησης της παιδείας από κοινωνικό αγαθό σε παραγωγικό και εμπορεύσιμο προϊόν. Την ίδια μέρα, στο Βερολίνο, πάνω από 30.000 (σύμφωνα με τους διοργανωτές, λίγοι πάνω από 10.000, σύμφωνα με την αστυνομία) ήταν οι συμμετέχοντες σε μία πορεία που αντίστοιχή της για το ίδιο θέμα σε μέγεθος δεν έχει υπάρξει από το 2003, σύμφωνα με τους γνώστες. Η συγκέντρωση ξεκίνησε στις 11 το πρωί μπροστά στο δημαρχείο της πόλης (γνωστό και ως «κόκκινο δημαρχείο»), στην Alexanderplatz. Εκφωνήθηκαν λόγοι του μαθητικού και του φοιτητικού συντονιστικού (καταλήψεις σχολών και σχολείων συμβαίνουν καθημερινά την τελευταία βδομάδα) και η πορεία ξεκίνησε μετά από τρία τέταρτα. Η αστυνόμευση ήταν ισχυρή, ενώ ειδικές δυνάμεις «συνόδευαν» εκατέρωθεν το μαύρο μπλοκ. Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν το «Anticapitalista», το «Όλα για όλους και δωρεάν», «Παιδεία», ενώ τα πανό και τα μπλοκ έβριθαν έμπνευσης και δημιουργικότητας, αλλά αρκετά απ’ αυτά πρόδιδαν και το χαμηλό επίπεδο πολιτικοποίησής τους. Σε πολλούς από τους συμμετέχοντες έβλεπε κανείς την αγωνία τους να ξεχωρίσουν στο πλήθος και όχι την ίδια την αναγνώριση της σημασίας της συμμετοχής και κατανοούσε ότι έχει να κάνει με μία πολιτική συνειδητοποίηση που ακόμα συμβαίνει (το υγιές κομμάτι της περίπτωσης) και είναι σε αρχικό στάδιο. Αλλά αυτό δεν ήταν το σημαντικό στο γεγονός. Ήταν κάτι το οποίο τίθεται ως προϋπόθεση σε μαθητικές και φοιτητικές πορείες.

Το αρνητικό στοιχείο που ξένιζε ήταν η μη συμμετοχή των συλλογικών οργάνων του διδακτικού προσωπικού. Κι αυτό το λέω μετά λόγου γνώσης, πως ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των διδασκόντων (ανεξάρτητα από την πολιτική ή/και κομματική του ένταξη) κρίνει ότι τα νέα μέτρα για την εκπαίδευση είναι ενάντια στο πνεύμα ελευθερίας με το οποίο έχουν ταυτιστεί τα γερμανικά πανεπιστήμια, μολαταύτα τα επίσημα όργανα του διδακτικού προσωπικού των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δεν έχουν βγάλει την παραμικρή ανακοίνωση εναντίωσης στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Το μέγεθος του θεάτρου του παραλόγου γίνεται αντιληπτό, αν κανείς αναλογιστεί ότι την μέρα της πορείας ο πρύτανης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου έστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα στους φοιτητές του, με το οποίο τους προέτρεπε να κατέβουν στην πορεία, ενώ και αρκετοί καθηγητές του Τεχνικού Πανεπιστημίου, που τις ώρες εκείνες είχανε διαλέξεις διαβεβαίωναν πως θα μοίραζαν σημειώσεις την επόμενη βδομάδα. Το άλλο πανεπιστήμιο της πόλης, το Humboldt, είχε ήδη σε κατάληψη μεγάλα τμήματα κάθε σχολής, συνεπώς ο ρόλος των διδασκόντων ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένος.
Η κυριαρχία της σοσιαλδημοκρατικής κουλτούρας στα πανεπιστήμια της πόλης είναι γεγονός. Αυτό το διαρκές ναι μεν (με τους αγώνες), αλλά (και με το σύστημα) είναι που οδηγεί τις Βρυξέλλες να μην παίρνουν τους γερμανούς τους προφεσόρους στα σοβαρά, όταν αυτοί ψιθυρίσουν κάποιο παράπονο. Γιατί αυτό το σύστημα είναι που πήρε τις αποφάσεις, τις οποίες μάλιστα συνυπέγραψαν οι τότε πανευρωπαϊκά κυρίαρχοι σοσιαλδημοκράτες υπουργοί παιδείας. Τώρα όμως που δρέπουν τους καρπούς αυτής της μισεκπαιδευτικής και αγορολάγνας πολιτικής, τώρα αντιδρούν. Όσο τους επιτρέπει ο πολιτικός τους ευνουχισμός. Κι αυτό συμβαίνει εξαιτίας διάφορων παραγόντων:

α) Λόγω της εισόδου χρονοδιαγραμμάτων για το πέρας των σπουδών. Το 3 χρόνια για το πρώτο πτυχίο (Bachelor) + 2 για το μεταπτυχιακό (Master) +3 για τη συγγραφή της διδακτορικής διατριβής (Dissertation ή Doktorarbeit), έρχεται σε σφοδρή αντίθεση με τις γερμανικές παραδόσεις. Χρήζει επισήμανσης το διαφορετικό: Οι γερμανοί συνηθίζουν να σπουδάζουν σε δύο και τρεις σχολές ταυτόχρονα. Υπάρχει το πρωτεύον αντικείμενο μάθησης, η κύρια σχολή (Hauptfach) και δύο δευτερεύοντα μαθήματα, οι δευτερεύουσες σχολές τις οποίες παρακολουθεί ο φοιτητής/ η φοιτήτρια (Nebenfach). Συνυπολογίζοντας πως η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών εργάζεται παράλληλα με τις σπουδές της, ενώ όλοι είναι υποχρεωμένοι για να περάσουν τα μαθήματά τους να γράψουν οπωσδήποτε πέρα από τις εξετάσεις και εργασίες, κατανοείται το τρομακτικό της έντασης της πίεσης για όσους σπουδάζουν, όσο και την μεγιστοποίηση του ταξικού αποκλεισμού των σπουδών εντός του νέου συστήματος. Επιπλέον, η ύπαρξη «πόντων» για κάθε μάθημα, με στόχο στο τέλος να συμπληρωθούν Χ πόντοι και να παραλάβει ο ασθμαίνων φοιτητής εν είδη μπόνους το πτυχίο του, φανερώνει όσο τίποτε άλλο την αμιγώς επιχειρηματική αντίληψη αυτών που σχεδίαζαν την συνθήκη της Μπολώνια. Μάλλον θα είδαν τον τότε υπουργό παιδείας της γρεκολάνδης και θα θέησαν να του το κάνουν κατανοητό , αποφασίζοντας να εφαρμόσουν το σύστημα «Gameboy».

«1st level completed, now enter 2nd level»

β) Σημαντική παράμετρος της αλλαγής ολόκληρης της κουλτούρας της εκπαίδευσης (από τον ρόλο του μέσου της γνωσιακής και πολιτισμικής αναβάθμισης της κοινωνίας, σε αυτόν της παρασκευής λειτουργικά εκπαιδευμένων στελεχών επιχειρήσεων και κρατικών υπαλλήλων), είναι η πως η νέα εξέλιξη έπληξε και το κύρος των καθηγητών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι διδάσκοντες δεν μπορούν πλέον να παρεμβαίνουν αυτόνομα στα πεδία έρευνάς τους. Η εξάρτησή τους από τις εταιρίες για την εφαρμογή των προγραμμάτων τους, η οποία εντείνεται με την μείωση των δαπανών για την παιδεία καθιστά τον λόγο τους μειωμένης εκτίμησης. Παράλληλα συντελείται και η απώλεια της αυθεντίας του καθηγητή, καθώς δεν είναι αυτός που τυπικά αποφασίζει την κατεύθυνση του τμήματος. Οι εταιρίες πλέον έχουν επίσημα μέσω των προγραμμάτων τους το πάνω χέρι. Ο επιστημονικός τους ευνουχισμός και η αναγνώριση της προσφοράς τους ως λειτουργικότητας σε ένα αγοραίο σύστημα, πέρα από χαρά του αγράμματου τεχνοκράτη, είναι η μεγαλύτερη ήττα του πνευματικού κόσμου της Ευρώπης μετά τον μεσαίωνα. Γιατί, ακόμα και σε καιρούς που οι δικτατορίες κυριαρχούσαν, οι καθηγητές ύψωναν το ανάστημά τους, έστω και έξω από τα σύνορα της χώρας τους. Τώρα, η λαίλαπα του απαίδευτου νεοφιλελευθερισμού, τους εξοβελίζει στη ζητανιά υποτροφιών από πολιτιστικα ιδρύματα δημιουργηθέντα από εταιρίες παραγωγής όπλων, πετρελαίου, αυτοκινήτων κ.ο.κ.

Εξέλιξη η οποία συμβαίνει ήδη για τους βοηθούς και όσους δεν έχουν σταθερή θέση στο πανεπιστήμιο. Αρκετοί καθηγητές αναγκάζονται να παρανομήσουν, κόβωντας μισθό από τον δικό τους και σε αντίθεση με τους νέους νόμους σε όσους τους βοηθάνε. Έτσι, έρχεται και η πρεκαριοποίηση του νέου διδακτικού προσωπικού (στου οποίου την εθελοντική εργασία βασιζόταν και το προηγούμενο επίσης στο συγκεκριμένο ζήτημα άθλιο σύστημα). Η όλη διαδικασία ονομάζεται επισήμως «μείωση λειτουργικών εξόδων».

Αυτά τα ωραία από το εναλλακτικό Βερολίνο.

Κανάλι σχολίων