Στις μικρές ειδήσεις

σε κάποια παρελοιπόμενα, στα απολίτικα (; ) αθλητικά, βλέπουμε την πραγματικότητα της οικονομικής κατάστασης της χώρας:

Πατέρας (μεγαλοεφοπλιστής): «Από το κράτος, όχι εξαιτίας σου. Τι να μιλάμε για κορμοράνους; Φταίει ο Βωβός, φταίει το ΣΥΡΙΖΑ, φταίει το ΣτΕ, πάντως δεν φταίει ο Παναθηναϊκός, ούτε η ΠΑΕ ούτε η ΓΗΠΕΛ. Ας πούμε ότι η Μπιρμπίλη ξυπνάει καλά, σου υπογράφουν όλα τα χαρτιά και προχωράμε να κάνουμε το γήπεδο.

Με τι χρήματα θα το κάνουμε; Όποιος και να πάει να πάρει δάνειο, δεν υπάρχει. Οι τράπεζες έχουν στεγνώσει. Μπορεί να έρθεις σε άσχημη θέση σε ένα μήνα, να έχεις πάρει όλα τα χαρτιά και να μην υπάρχει τράπεζα στην Ελλάδα να χρηματοδοτήσει το έργο«.

Π. Γιαννακόπουλος (φαρμακοβιομήχανος): «Τα λεφτά που θα βρεθούν;@

Πατέρας (μεγαλοεφοπλιστής): «Αυτό λέω. Μιλάμε για 90-95 εκ. Ευρώ, να πάρουμε με χρηματοδότηση τα 60-70; Πως, από τη στιγμή που οι τράπεζες, όπου ξέρουμε τι γίνεται γιατί είμαστε μέτοχοι, κρύβουν τα προβλήματα, θα βρούμε τα λεφτά; Έχει λάβει υπόψη της η ΓΗΠΕΛ πόσο έχουν αλλάξει οι οικονομικές συγκυρίες; Οι τράπεζες οι οποίες είχαν δώσει το δάνειο ήρθαν και είπαν “Δεν θέλουμε τώρα, δίνουμε μόνο τα μισά».

Κλαψ, λυγμ.

Living the last days of a system

Το σύστημα καταστρέφει όνειρα και ζωές, πουλώντας ελπίδα για απόκτηση αγαθών. Ορδές νευρωτικών καταναλωτών μπουκώνουν την καθημερινότητα, καταπατώντας τους ανεκτικούς στο δρόμο τους. Τα απλήρωτα δάνεια σκοτώνουν το φαντασιακό της επιτυχίας. Η ζωή ταξιδεύει σε άλλες δεκαετίες, πιο ώριμες, πιο έντονες, πιο ασφυκτικές. Το πούλημα συνειδήσεων φτουράει και όσοι πρόλαβαν νωρίς, εξαργυρώνουν την ευμάρεια και τους ιδρωμένους τους κώλους σε καρέκλες Chesterfield. Το ανήκουστο γίνεται ευχή σε χείλη δίπλα σε ρυτίδες. Κι ο θάνατος να μένει ακόμα απρόσκλητος. Οι μέρες κατρακυλούν στο παρελθόν και ένα πηχτό ραδιενεργό νέφος κλείνει την ορατότητα. Δεν θα δεις ποτέ σου την Ιθάκη, γιατί δεν γεννήθηκες εκεί. Κληρονομικό το δίκαιο.