Διαβάζοντας το κείμενο του Αντώνη στο Radical Desire, αξίζει να διαφωνήσεις καταφάσκοντας μαζί του. Στοχαζόμενος τα ίδια αρχικά, βλέπεις στη συνέχεια αυτές τις σκέψεις να αντιπαρατίθενται με την ιστορική εμπειρία. Τα ερείπια της αρχαιότητας έρχονται να υπενθυμίσουν πως μέσα στην εξέλιξη των ιστορικών παραδειγμάτων, υπάρχει και η άλλη όψη της συνέχειας, που δεν είναι άλλη από την εγκατάλειψη και το τελικό θάψιμο του παρελθόντος. Πότε το ψέμμα δεν ήταν στην καρδιά της αλήθειας; Πότε το τέλος δεν περίμενε στην υπόσχεση της αιωνιότητας;
Αυτές οι φωτογραφίες δεν είναι τίποτε άλλο από μία παροντική (που εμφανίζεται ως μελλοντική ακριβώς επειδή το σύνολο του ιστορικού παραδείγματος δεν έχει πάψει να παραμένει τέτοιο, δηλαδή σύγχρονο, με άλλα λόγια κυρίαρχο, ακόμη και σήμερα) μνήμη.
Οπότε, η σχέση του υποκειμένου με τον χρόνο ταράζεται, καθώς ο ίδιος ο προσδιορισμός του πολιτισμικά θεσμισμένου «τώρα» έχει άμεσες συνδηλώσεις παραστάσεων χωρικών και αρχιτεκτονικών.
Αυτή δηλαδή η αντίληψη των μορφών, ταράζεται στη θέα του χρονικά πεπερασμένου των τεχνικών δημιουργιών.
Ο κλονισμός της (ανορθολογικής κατά βάση) βεβαιότητας ενός ατέρμονου παρόντος, η εκβολή του κανονιστικά δεδομένου στον ωκεανό των απολεσθέντων και της λησμονιάς από την ανθρώπινη κοινωνία, η ίδια η μετάλλαξη της τελευταίας και η άρνηση της φυσικής της λειτουργίας – που δεν είναι άλλη από την συνέχειά της ή την δημιουργία συνθηκών για την αναπαραγωγή της – προδίδει τόσο την εγγενή αυτοκαταστροφική μανία, όσο και τον μοναδικό ανίκητο κανόνα, την ίδια την περατότητα. Των μορφών τουλάχιστον, για να συμφωνήσει κι ο τελευταίος χριστιανός.

Η προσδοκία των όσων από μας επαγγελόμαστε διαφορετικές δυνατότητες ως μοντέλα οργάνωσης για την επίτευξη της κοινωνικής ευρυθμίας, στο βαθμό που η τελευταία θα καταστεί τέτοια, μοντέλα που θα εξασφαλίζουν την ελευθρία της γνώμης, την ισότιμη συμμετοχή στα κοινά και θα παράσχει στα μέλη της τις υλικές προϋποθέσεις για την βελτιστοποίηση των πιθανοτήτων της επίτευξης της αυτονομίας του υποκειμένου, ωφείλουμε να μην φαινόμαστε ταραγμένοι από το σκάνδαλο. Μα κι εμείς, σε τελική ανάλυση, ένα άλλο σκάνδαλο επιθυμούμε να θεσμίσουμε. Το οποίο στέκει προς το παρόν σαν μισοχτισμένο κτήριο που ερειπώνει στις όχθες κάποιας λεωφόρου. Κι εμείς οι μάστορες που βαδίζουμε κατά κει.