Μετά από έναν θερμό κινηματικά Δεκέμβρη, οι δυνάμεις της Αριστεράς προσπαθούν πρωτίστως να εξηγήσουν και μετά να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά και κοινωνικά το γεγονός της εξέγερσης. Μίας αυθόρμητης βίαιης έκφρασης της νεολαίας. Έκφραση χωρίς συγκεκριμένη θεωρητική πλατφόρμα, χωρίς συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα που να προσβλέπουν προς μία συγκεκριμένη πολιτική πλατφόρμα. Αυτή η μη εκλογικευμένη αντίδραση, πλην όμως έχουσα φαινομενικά τη λογική της ρήξης με την καθεστυκυΐα τάξη πραγμάτων, αμφισβήτησε στην πράξη των σχέσεων που καθορίζουν την αξία των αντικειμένων. Πώς; Μα με την καταστροφή δεκάδων εμπορικών καταστημάτων, αλλά και με τα εκτεταμένης μορφής πλιάτσικα. Αυτά, πέρα από την προαναφερθείσα λειτουργία, δηλώνουν και την πλήρη ένταξη των εξεγερμένων νέων στο κυρίαρχο φαντασιακό της δεδομένης κοινωνίας με την οποία έρχονται σε ρήξη.

Η Αριστερά είναι πλέον μια σειρά οργανισμών και οργανώσεων με μορφή, με δομή, με αιτήματα, αλλά δίχως αυτά να έχουν περιεχόμενο. Όσο προβοκατόρικο και να ακούγεται, έχω βαρεθεί να διαβάζω και να μιλάω για θεωρίες, για σχήματα και κοινωνική κριτική, χωρίς να βλέπω την πραγματική κοινωνικοποίησή τους. Η από καθέδρας αριστερά, μιλάει ως Αριστερά, ως μητέρα της Δικαιοσύνης, της Ισοτιμίας και της Αδελφοσύνης. Μόνο που της λείπει πια ο ιδρώτας και το φαγωμένο ρούχο. Της λείπει η ζύμωση με τους χώρους της δουλειάς. Είναι μια αριστερά μικρή και φοβισμένη. Που δεν έχει θέληση για εξουσία. Που δεν έχει θέληση να καταργήσει την εξουσία. Η αριστερά ως αίρεση θρησκευτικών φανατικών, ως φαντασμένων ονειροπόλων που δηλώνουν αυτάρεσκα «ΟΧΙ» και σταματάνε τη συμμετοχή τους σ’ αυτό το σημείο στο κοινωνικό γίγνεσθαι, είναι καταδικασμένη στο ρόλο του κομπάρσου. Είναι καταδικασμένη στην εσωστρέφεια και την επιβίωση από συνήθεια και μόνο. Είναι ο ρόλος ενός δευτεροκλασάτου ηθοποιού, που ζει μέσα στις ψυχικές στερήσεις και στον Άλλον δεν γίνεται κατανοητός, ακριβώς επειδή η βοή του είναι ένας βρυχηθμός αποκρουστικός. Και δεν εννοώ πως το ζήτημα είναι επικοινωνιακό. Το ζήτημα παραμένει κοινωνικό. Δουλειά είναι αυτή που λείπει και κοινώνηση των θέσεων. Συμμετοχή. Βολονταρισμός. Και είναι και ζήτημα προσωπικών σχέσεων. Πόσο συνδεδεμένοι είμαστε μεταξύ μας. Κατά πόσο μέσω των σχέσεών μας γίνεται αποδεκτή και η ετερότητα του Άλλου, του Συντρόφου, πέρα από την πολιτική συμφωνία. Κατά πόσο το ζητούμενο είναι η συντροφικότητα και όχι η αντανάκλασή μας. Γι’ αυτό η αριστερά παραμένει τέτοια. Μικρή και ναρκισσιστική. Αμελητέα ποσότητα, μολονότι το κοινωνικό υλικό διψάει γι’ αλλαγή. Ο Δεκέμβρης ήταν μόνο η αρχή. Ένα κλικ θέλει. Ας το κάνουμε. Ξεκινάμε.

the truth is out there